Postawienie człowiekowi pytania o jego duszę jest jak rozsunięcie zasłon w letni dzień. Chwytam mięsiste poły materii oburącz, na wdechu. Jednym szarpnięciem odsłaniam okno, a słońce wdziera się do pokoju, przenika barwy, kształty przedmiotów i ukazuje każdy najdrobniejszy brak harmonii we wnętrzu. Myśli wirują wraz z drobinkami kurzu, które rozświetlone tańczą w powietrzu długo, zanim ...
