Biegnę po śniegu we mgle. Nie pamiętam zimna, tylko biel podścieloną lodem. Wokół puste osiedle, widoczek jak w zaparowanej szklanej kuli. Wytężam wzrok, żeby dojrzeć kontury świata, linię odcinającą pobladłe niebo od ziemi spowitej welonem zimy. Wszystko się zatarło. Nie czuję, gdzie kończę się, gdzie zaczynam. Tego się nie wie we śnie. W nocy obudziły mnie ...
Tu znajdziesz moje obserwacje, myśli, chwile uchwycone słowem. Reszta pozostaje w przestrzeni między słowami.
Czytaj więcej
Nie ja pierwszy... Zbliżyłem się do ideału od małego hodowałem w sobie ...
Czerwony wiersz niebo przed świtem rozlało się malinowo wstałam za późno krew nie ...