Panna Wiosna nie wstała dziś sama. Zażyczyła sobie, aby ją obudzić. Z piosenką na ustach, prymulką i tacą z ulubionym śniadaniem. Koniecznie z truskawką. Zebraliśmy się więc i poszliśmy ją przywoływać. Wiosna przychodzi do nas pierwszego lutego już od siedmiu lat, od dnia urodzin Antoniny. Jest kipiącym radością strumieniem, głęboko logicznym umysłem i toną wdzięku o błękitnym spojrzeniu w jednym. Uroczysko, nie da się przejść obok bez zadziwienia.

Myśl, która powraca do mnie jak fala: moja córka nie jest mną. Jest odrębnym człowiekiem – żyjącym, myślącym i czującym. Nie przenoszę na nią swych pragnień, niespełnionych oczekiwań. Przerasta wszystkie. Nie stawiam pod ścianą swoich lęków. Kruszy je swoją odwagą co dnia. Nie uzależniam swojego szczęścia od jej aprobaty i uczę ją tego samego. By w szukaniu swoich marzeń odnajdywała szczęście.

Jest kobietą jak ja, a jest inna niż ja. To w niej kocham, lubię i szanuję – jej obecność, odkrycia, pytania, wybory, uśmiech. Czasem jest trudno. Czasem robię krok w tył z drżącym sercem. Często w czułym uścisku matki i dziecka. Czasem w kłótni o drobiazgi, o których każda z nas zapomni za pięć minut. Czesząc jej włosy w słomiany warkocz, sprawdzając lekcje, gdy mi na to pozwala. Zawsze ucząc się od niej miłości za darmo. I tego, że wszystko między nami wydarza się TERAZ.

W samym środku deszczowej zimy przyszła Panna Wiosna roztaczając wokół siebie kręgi radości.

***

Rozmowa Antoniny i Marii sprzed roku /chwytam takie chwile piórem, żeby przechować dla nas i dla nich/:
– Wiesz Marysia, jak będę miała sześć lat to zmienię sobie imię na Dalinda.
– Nie, to niemożliwe. Musisz być dorosła, żeby zmienić imię.
– Czy ty nie pamiętasz? Ja nie chcę być dorosła! Nigdy!
Bo oni mają za dużo pracy. Chce mieć zawsze sześć lat! /skoro mieć zawsze pięć się nie udało:)/
– Nie, to jest niemożliwe.
– Wiesz co, może dla Ciebie to jest niemożliwe, ale nie dla mnie!
– Mamoooo!… – usłyszałam dwugłos.

Rubben, styczeń 2019

***

– Mamo, co Cię wielkiego spotkało? – pyta Antonina.
– Miłość, Antosiu.
– A jak ona ma na imię? – pyta dalej, z uporem wpatrując we mnie swoje błękitne oczy. I wiem, że nie odpuści.
– Łukasz, Antonina, Maria, Teresa i Julia – odpowiadam, patrząc jak jej uśmiech kwitnie na drobnej twarzyczce.
– No, co całkiem wielka ta miłość – kwituje, już biegnąc na górę, by podzielić się swoim odkryciem z siostrami…
– Bezbrzeżna – myślę.

Rubben, styczeń 2019

***

– Mama, posłuchaj, czy jak ktoś ma urodziny, mała dziewczynka, wiesz, kończy mało lat a zaczyna dużo lat, to czy wtedy Pan Bóg się wzrusza i płacze ze wzruszenia?
– Tak, Jego głęboko porusza każde ludzkie szczęście. Cieszy się każdą radością Antosi…
– A to On zna moje imię?
– Tak, On zna Cię całą. Wie nawet ile masz włosów na głowie. Twoje imię jest zapisane w Jego sercu.

– Oj – stanęła zamyślona – a dziewczyny to wiedzą? Bo jak nie, to ja im mogę o tym powiedzieć… – i pobiegła oświecić swoje siostry.

Rubben, styczeń 2020

***

– Mamo, czy pamiętasz jak to się stało, że macie cztery córki? – pyta mnie dziś Antosia.

– No, tak, pamiętam – odpowiadam, zawieszając się na chwilę. – A ty wiesz?

– Pewnie, bo Julcia stała się najpierw w moim sercu, a potem w waszych – twoim i taty. Bo wiesz, Marysia i Tereska od kiedy były małe, to były swoimi najlepszymi siostrami i przyjaciółkami, bawiły się tylko ze sobą, a rzadko ze mną. I ja byłam samotna i poprosiłam o jeszcze jedną siostrzyczkę, taką dla mnie, z którą ja będę mogła się bawić. I tak dostaliście /składnia norweska/ Julcię.

Poczucie sprawczości ducha. – myślę sobie.

Rubbestadneset, 01.02.2020

***

Przeczytaj też o powitaniu dnia w norweskiej szkole – Unikalny.