Skala szarości

– Dobry wieczór Kobieto, jesteś? – Ekran telefonu rozświetliła nowa wiadomość.

Wyciągnęła ramię spod małej główki, która spoczęła miękko na poduszce. Przetarła dłonią senne spojrzenie i odpisała. – Jestem… –  Pokój spowijała blada poświata księżyca.

–  Wieczorową porą, gdy dzieci już śpią… Gdzie biegną Twoje myśli, kiedy dzień ustępuje miejsca nocy… Cisza i spokój opanowuje nas: Ciebie i mnie, napełnia dom i okolicę. – Wziął głębszy oddech i po chwili dopisał – Czas, w którym wszystko zwalnia i zastyga… Kiedy można usłyszeć siebie samego i siebie nawzajem. Co wtedy słyszysz? 

– Głosy, które mówią do mnie: Wszystko u Ciebie dobrze? – Tak, dziękuję.  A u Ciebie?     – Tak. – I lgną do siebie, gładzą, mieszają się z myślami i oddechami, coraz szybszymi, głębszymi, przechodzącymi w łkanie. I kołyszą się, pieszczą, przenikają. Zapewniają o wzajemności, stają się współdrżeniem. W ciszy. Oczy mają zamknięte. Mają tylko siebie i niczego wokoło…

– A jakie to głosy? Jakiej są barwy?

– Hm… – Zmrużyła oczy, zamyśliła się i odpowiedziała – on grafitowej jak rysik ołówka, a ona popielatej jak gołębie skrzydło.

– Jak na starych zdjęciach…

– Tak, jak wyjęci ze starych zdjęć.

– Szary ma w sobie nieoczywistość. Kolorowe zdjęcie próbuje uchwycić wszystkie aspekty rzeczywistości i dość dokładnie oddaje to, co widzisz.  Daje przy tym złudne, w gruncie rzeczy wrażenie, że to się da zrobić. Tylko że się nie da. Kolor uderza patrzącego w momencie, urealnia obraz. I poprzez to wierne odwzorowanie tego, co widzisz, zyskujesz kolorowe wspomnienia i myślisz: udało się! Udało się zatrzymać tę chwilę. Zadowalasz się tym. Zdjęcie w skali szarości natomiast przez to, że już na poziomie koloru zmienia sposób patrzenia na rzeczywistość, od razu odsyła do faktu, że istnieją takie jej aspekty, których zdjęcie nie odda. – Wysłał i dopisał po chwili – Jest tak, że wiele warstw rzeczywistości jest widocznych dopiero z pewnej perspektywy, po czasie.  I zdjęcie czarno-białe od razu odsyła do tego niedookreślenia wszystkich wymiarów życia.

– Jak cisza – westchnęła miękko, próbując odtworzyć w pamięci jego głęboki tembr.

– A te głosy, czy to męski i damski?

– Tak, męski i damski. Ona mówi czasem: Pomasuj mi stopy.

– A on co na to? – uśmiechnął się.

– Wyciąga po nie ręce…

Męska dłoń otworzyła drzwi sypialni i zamknęła je od środka. Cisza zapisana skalą szarości.

Tu przeczytasz moje wybrane miniatury i opowiadania: Toast, Marzenie o zapachu arbuza, Haust ciszy, Spotkanie w parku, Pustka, Szum chabrów, Królowa życia, Zimowa opowieść 2019, Schody, Róże na okno.

Wszystkie prawa zastrzeżone