Skala szarości

– Dobry wieczór Kobieto, jesteś? – ekran jej telefonu rozświetliła nowa wiadomość.

Wyciągnęła ramię spod małej główki, która spoczęła miękko na poduszce. Przetarła dłonią senne spojrzenie i odpisała. – Jestem… –  Pokój spowijała blada poświata skrytego za siwą chmurą księżyca.

–  Wieczorową porą gdy dzieci już śpią… Gdzie biegną Twoje myśli, kiedy dzień ustępuje miejsca nocy… Cisza i spokój opanowuje nas: Ciebie i mnie, napełnia dom i okolicę. – wziął głębszy oddech i po chwili dopisał – Czas kiedy wszystko zwalnia i zastyga… Kiedy można siebie usłyszeć – siebie samego i siebie nawzajem. Co wtedy słyszysz? 

– Głosy, które mówią do mnie: – Wszystko u Ciebie dobrze? – Tak, dziękuję.  A u Ciebie?     – Tak. – I lgną do siebie, gładzą, mieszają się z myślami i oddechami, coraz szybszymi, głębszymi, przechodzącymi w łkanie. I kołyszą się, dotykają, jakby chciały wniknąć jeden w drugi… Zapewniają o wzajemności, towarzyszą sobie w drżeniu. W ciszy. Oczy mają zamknięte. Słyszą tylko siebie i niczego wokoło…

– A jakie to głosy? Jakiej są barwy?

– Hm… – zmrużyła oczy, zamyśliła się i odpowiedziała – szarej, a dokładniej: on grafitowej, ona perłowopopielatej.

– Jak stare zdjęcia…

– Tak, jak stare zdjęcia. Coś w nich jest niezwykłego.

– Szary ma w sobie nieoczywistość. Kolorowe zdjęcie próbuje uchwycić wszystkie aspekty rzeczywistości i dosyć dokładnie oddaje to, co widzisz.  I daje złudne, w gruncie rzeczy wrażenie, że to się da zrobić. Tylko że się nie da. A jednak poprzez to wierne odwzorowanie tego, co widzisz, łącznie z kolorem, który uderza cię w momencie patrzenia oraz później, gdy przypominasz sobie ten moment zapisany na kolorowym zdjęciu, można mieć wrażenie, że się to udało. I zadowolić się tym. Zdjęcie w skali szarości natomiast przez to, że już na poziomie koloru zmienia sposób patrzenia na rzeczywistość, od razu odsyła do faktu, że istnieją takie jej aspekty, których zdjęcie nie odda. – wysłał i dopisał po chwili – Jest tak, że wiele warstw rzeczywistości jest widocznych dopiero z pewnej perspektywy czasowej.  I zdjęcie czarno-białe od razu odsyła do tego niedookreślenia wszystkich wymiarów życia.

– Jak cisza – westchnęła miękko, próbując usłyszeć głębię jego głosu brzmiącą w tym quasi–filozoficznym wywodzie.

– A te głosy to męski i damski czy więcej ich? – spytał w kolejnej wiadomości.

– Tak, męski i damski. Ona mówi czasem – Pomasuj mi stopy.

– A on co na to? – uśmiechnął się i spytał.

– Wyciąga po nie ręce…

Męska dłoń otworzyła drzwi sypialni i zamknęła je od środka. Cisza zapisana skalą szarości.

Tu przeczytasz moje wybrane miniatury i opowiadania: Toast, Marzenie o zapachu arbuza, Haust ciszy, Spotkanie w parku, Pustka, Szum chabrów, Królowa życia, Zimowa opowieść 2019, Schody, Róże na okno.

Wszystkie prawa zastrzeżone