Dla Marysi

Gdybym czytała Cię jak książkę

byłabyś pieśnią z dawnych lat

czystą, tajemną i głęboką

o słowach pięknych jak kwiat.

Gdybym słuchała Cię jak sonet

co wiolinowy klucz zawiera

tańczyłabym i wirowała

by rąbek sukni się zadzierał.

Gdybym szukała filozofii,

którą mądrością nazywają,

słuchałabym dziecięcych pytań

początku – końca nie mają.

Gdy przez firankę mi zaglądasz

w oczy, odkrywam ze zdumieniem 

że zapisane gdzieś tam było 

nasze radosne współistnienie.

Gdybyś nie była moją małą

zrodzoną i wykołysaną,

wciąż oczy bym wypatrywała 

za tą, co we mnie siłę wlała. 

Dziesięć lat życia nam upływa

w harmonii niczym niezmąconej, 

ja matką, córką Ty, nie odwrotnie

w bożym zamyśle niezmierzonym.

Ocieram dziś trzy łzy wzruszenia

gdy słucham, patrzę i odkrywam

twe małe – wielkie zadziwienia

tym jaki kształt życia bywa. 

Gdy zamkniesz oczy dziś wieczorem

po dniu marzeniem wypełnione

otworzysz znowu jutro rano

i spojrzysz, tylko Ty wiesz w którą stronę.

Rubbestadneset, 20.02.2019

Wszelkie prawa zastrzeżone