Każda świeca wieńca adwentowego niesie swoje przesłanie. Drugą świecę, zwaną świecą Betlejem lub świecą Pokoju zapalamy w drugą niedzielę Adwentu na pamiątkę miejsca, w którym urodził się Zbawiciel.

Dziś trzy mocne i niemodne teksty.

Pierwszy – o wygnaniu Adama i Ewy z raju, w którym Bóg zawarł obietnicę zwycięstwa nad złem i pokoju. Powiedział do węża: „(…) Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę.” /Rdz 3, 9-15/.

I list Apostoła narodów do Rzymian, który pisze: „(…) Dlatego przygarniajcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was ku chwale Boga.” To znaczy – czyńcie pokój. /Rz 15, 4-9/.

A Łukasz Ewangelista opisuje nam moment ziszczenia się zapowiedzianej w Księdze Rodzaju obietnicy – przychodzi Anioł Gabriel do prostej piętnasto-, może szesnastoletniej dziewczyny i mówi do niej „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami” /Łk 1, 26-38/ co znaczy „Witaj najpiękniejsza, Pan Bóg jest z Tobą, mieszka w Tobie i widzi twoją wyjątkowość”.

Anioł, którego malarze przedstawiają jako świetlistą istotę, a teologowie jako głos, który przemawia do duszy, składa dziewczynie propozycję. Życie Marii było utkane z oczekiwania na obiecanego ludowi mesjasza tak samo, jak wielu współczesnych jej młodych kobiet. To Ona usłyszała: będziesz matką Zbawiciela, Tego, który przyniesie pokój. Chcesz? Wierzysz?

„Tak” Marii, gest dziewczyny, miał potężną siłę – stał się znakiem pokoju. W tym momencie spotkały się przeszłość, teraźniejszość, przyszłość, ukłoniły się przed pełną wahania i pokory młodą kobietą i w jej dłoniach złożyły los człowieka.

Nasze „tak” wypowiedziane Bogu na swojej drodze rodzi pokój w nas. Nie ma pokoju na świecie bez pokoju duszy każdego pojedynczego człowieka.

Zapalam dziś świecę pokoju.

Rubbestadneset, 08.12.2019

Tu przeczytasz moją refleksję na temat pierwszej, trzeciej i czwartej świecy.

Wszystkie prawa zastrzeżone