Spędziłam dziś godzinę czterdzieści osiem minut z kotką i jej przyjaciółmi. „Kotka na gorącym, blaszanym dachu” to hollywoodzka produkcja MGM i Richarda Brooksa z Elizabeth Taylor i Paulem Newmanem z 1958r. O rodzinie i niełatwych relacjach. O kobiecie, która pomimo obojętności męża żyje nadzieją każdego dnia. Trzyma się rzeczywistości pazurkami, jak tytułowa kotka na gorącym, blaszanym dachu. Czemu? Dlaczego nie odejdzie? Ma wszystko by przerwać, i zbudować siebie, i życie od nowa.

Bo kocha. Nie spadkobiercę fortuny znad Missisipi. Nie byłego futbolistę. Nie byłego sprawozdawcę sportowego. Nie pijaka. Kocha Mężczyznę, jego twarz, ciało i duszę. Kogoś, kogo kiedyś zazdrośnie chroniła przed jego najlepszym przyjacielem. Mężczyznę, o którego walczy z nim samym, z jego słabością, kruchością, obrzydzeniem wobec życia w zakłamaniu. 

Z jego obojętnością. Walczy i wygrywa.

moim zdaniem

Wspaniałe dialogi, aż zdumienie mnie ogarnęło, że kraina nicości takie pytania stawiała widzowi. O znaczeniu życia, miłości, samotności, pracy ciężkiej jak wół. O posiadaniu rzeczy, ludzi, swojego własnego ja. O patrzeniu w oczy tym, którzy są obok, stoją wiernie i wspierają nas, gdy wstajemy każdego dnia i kładziemy się na poduszce obok nich nocą. Kino proste, osobiste, obyczajowe. Obraz jednej amerykańskiej rodziny. Dotyka problemów, z którymi stykały się w tamtym czasie bogacące się elity ekonomiczne USA. Egzaltowane. Kłuje prosto w serce, mówiąc, że nie ma zwycięstwa bez ceny, bogactwa bez poświęcenia i miłości bez bliskości.

Sceneria bogatej posiadłości ludzi, którzy do niej nie pasują. Jedni, bo pamiętają biedę i poniżenie społeczne z nią związane, drudzy, bo wychowali się już w dobrobycie i nie umieją bez niego żyć. Jeszcze inni, bo uczynili ze swojego życia przedmiot handlu o status. Wszyscy, bo poświęcili ciało i duszę dla mieć, zamiast być.

I jest to, w jakimś aspekcie, nowa wersja biblijnej przypowieści o Ojcu miłosiernym, synu uczciwym i synu marnotrawnym. Zaciekawia nas od razu najsłabsze ogniwo układu, które początkowo uwiera, z czasem rozwala go w proch. Ogniwo, które zanurza się w swojej słabości i zaczyna już niemal w niej tonąć. Syn marnotrawny. On jest prowokacją dla seniora rodu do tego, by postawić pytania i uzyskać odpowiedzi. Pytania są mocne, brutalne, męskie. Huczą grzmotem piorunów i strugami deszczu, bębniącymim w blaszany dach w letnią noc. Odpowiedzi zaskakują wszystkich.

Wiemy, że Hollywood to bańka mydlana. Wiemy, że nastąpi happy end. A jednak emocje przeżywane przez bohaterów są prawdziwe i stają się gdzieś po drodze naszymi.

Obraz przedstawia Amerykę jako kraj dwóch światów. Tu walczą ze sobą tradycyjny, płodny, prący czasem bezrefleksyjne do przodu świat bohatera nakazu moralnego i świat bohatera, który neguje i pragnie porzucić cały ten porządek. Nie dlatego, że nie jest mu bliski, wyrósł w nim przecież. Dlatego, że on sam sobie nie czuje się w tym świecie bliski.

To był 1958 rok. I już wtedy to wiedziano. Prawdopodobnie od dawna, a kino było już tylko echem rozkładającego się systemu.

Bardzo Wam polecam film, wspaniałe kreacje aktorskie i tę myśl, że to czego dziś sami doświadczamy jako koniec naszego świata, ktoś już przed nami przeżył.