Skamieniałość Skalpel tuż przy twarzy tej kobiety bladozielonej ciało rozpłatane na pół zszyte sznurem mierniczym na okrętkę jej dziedzictwo przyklepane w ich oczach stopy sine kolana noszą ślady bruku – rozkoszy sprzeciwu w otwartej dłoni pąk róży zerwany po drodze w pośpiechu niemal bezwiednie i ślady kolców na liniach papilarnych to nic niebawem rozsypią się w proch kości zwapnieją kręgosłup wybije żyłkami nerwów i zamilknie krzyku kamienia nie usłyszą wśród innych Rubbestandeset, 29. października 2020 Wszystkie prawa zastrzeżone
PRZECZYTAJ TAKŻE

7 września 2023
Półprawdy | Wiersz

31 lipca 2023
Spadam | Wiersz

31 lipca 2023