Twarz kobiety – żywe podniety… Rano, zanim otworzę oczy, lubię poczuć promienie słońca na powiekach. Twarz należy wówczas tylko do siebie, pozostaje poza ludzkim wzrokiem. Wstaję, otwieram przepastną szafę z lustrem. W niej skrzętnie prezentuje się równiutkim rzędem kalejdoskop moich twarzy. Wieszak obok wieszaka, oblicze przy obliczu. Zdumienie człowieka ogarnia na to, w jaki sposób jedna nosi ślad drugiej, a jak każda jest odrębna i nie chce zlać się w spójną całość z pozostałymi. 

Gapią się na siebie nawzajem, stroją miny. Ale jej mina zrzedła! – pada nagle. Ta z brzegu nadrabia miną… – prychnęła któraś, a za nią kolejna – … ta wciśnięta w kąt robi dobrą minę do złej gry!  Teraz to mnie wpuściły na minę! – burknęła ta, którą akurat wyciągam z szafy…

Buźka, twarz, oblicze…

Buźka dziewczyny – figlarnie uśmiechnięta, bez cienia makijażu, Powsinoga – znika i powraca kiedy chce.

Oblicze żony – spojrzenie spod rzęs, zawsze gotowe szukać wspólnego kierunku; z trofeum pajęczej siateczki wokół oczu. 

Lico matki – zdumiona, oczy na około głowy, szeroko otwarte, uszy urosły do nieludzkich rozmiarów od słuchania czterech głosów równocześnie, usta otwarte, w pół słowa do udzielenia odpowiedzi na niezadane jeszcze pytanie; lwia zmarszczka mówi za wszystkie słowa świata – bywa nie lekko. 

Twarz pedagoga przedszkolnego  – rysy wygładzone, uśmiech, który zaczyna się w kącikach oczu, bo dzieci nie dają się oszukać grymasom nagich ust; 

Rysy córki i siostry – niecodzienne, ożywają w wirtualnej rzeczywistości kabli, światłowodów.

Mordka  przyjaciółki – wsparta na lewej dłoni, chłonąca inną paletę kobiecości, czy raczej schowanego pod nią światło-cienia; czasem chichocząca w takt musujących bąbelków wspólnych odkryć.

Twarz emigranta – nieswoja pośród swoich; bywa, że odkleja się, gdy w jej głębi polski język staje kołkiem gimnastykując się z kilkoma z ponad czterystu norweskich dialektów naraz.

Oblicze kochanki – zmrużone, kocie oczy, usta rozwarte, a może rozdarte? Nie wiem, reklamacji nie przyjmuję.

Gęba nocnego wytrzeszcza, co lubi o sobie mówić: jestem pisaniem; wgapia się to w plamę światła w ciemności, to w rozmazane pająki liter na klawiaturze i budzi się następnego dnia z piaskiem pod powiekami. 

Słowem – twarz kobiety

Kameleon by się nie powstydził wielości wcieleń. Aż strach pomyśleć o kolejnych, które przyjdzie mi jeszcze poznać!

Tak czy owak, we wszechświecie moich twarzy stałą kosmologiczną stanowi kok dumnie upięty na czubku głowy. 

Moja babcia Irena mawiała: Od przybytku głowa nie boli. Otwierała bieliźniarkę i upychała w niej kolejne akcesoria – niby niezbędne, a latami zalegające na półkach. Jednak wyciągnięte w nagłej potrzebie – poszerzały przestrzeń jej życiowych możliwości. 

Pisząc ten felieton, zastanawiam się, w której z moich twarzy odbija się jej – wiecznie zapracowana i roześmiana? Mam raczej tendencję do upraszczania, nie kolekcjonowania, a jednak i mnie udało się zebrać całkiem pokaźną mozaikę światów równoległych. Zdarza się, że wieszaki się uginają, kończą, trzeba szafę wysprzątać i przewietrzyć. Bywa, że zaświeci pustką…

Boże, co dałeś kobiecie bezmiar fantazji, a jednocześnie włożyłeś różaniec w dłoń, by ją choć na chwilę oderwać od jej własnego oblicza! Wiedziałeś co robisz! Jeszcze gotowa pomylić rolę z tkanką ciała, albo włożyć dwie twarze naraz! Jedna przebijałaby niesfornie spod drugiej albo zwisała jak rozpruta podszewka płaszcza…

Swoją drogą – ciekawe, którą z moich twarzy zobaczę kiedyś odbitą w Twoich oczach?

Rubbestadneset, 13. czerwca 2020

***

Felieton Twarz kobiety napisałam jako ćwiczenie w trakcie rocznego kursu pisarskiego Warsztat Pisarza warsztatpisarza.pl. pod profesjonalnym okiem Justyny Karolak. Inspiracją był dla mnie znakomity felieton Stefana Kisielewskiego O twarzach.

Tu przeczytasz moją recenzję wersji DEMO kursu. Gorąco polecam!

Tu znajdziesz mój felieton z okazji Dnia Matki.

Kobietą być

Olga Bartnik

Wszystkie prawa zastrzeżone