Kapelusz na dystans czy na bliskość – działa ujmująco. Dziś felieton o czymś z obszarów pozapisarskich, bo wariuję już o schludnych literek. O czymś geometrycznym, szykownym i będącym w pewnych środowiskach papierkiem lakmusowym elegancji – o kapeluszu. Pozostaje mi o nim napisać, bo w biały dzień na jedyną główną ulicę mojej norweskiej wsi w kapeluszu nie wyjdę.

To co w Anglii, szczególnie dla Brytyjczyka historycznie jest symbolem smaku, stylu i przynależności do klasy posiadającej, dla prostolinijnych Norwegów, nie ma znaczenia. Czy raczej znaczenie ma o tyle, że za lekko sfiksowaną dziwaczkę by mnie uznano gdybym tak dziecko do przedszkola czy szkoły odwiozła, do pracy poszła w wysmakowanym nakryciu głowy z zamaszystym czy nawet naparstkowym rondem. Jeśli kapelusz to u królowej Sonji, jej rodziny i dam dworu i to przy oficjalnych wydarzeniach.  To będzie przez ogół przyjęte jako konstytucyjnie zagwarantowana fanaberia miłościwie panujących, acz nie rządzących.

Chociaż, jedna z moich znajomych przypomniała mi, że kapelusze są jak najbardziej domeną pewnej elitarnej grupy zawodowej w Norwegii, poza strażakami rzecz jasna, mianowicie rybaków. Pandemia czy zwykłe czasy, bez gumowych wodoszczelnych nakryć głowy w neonowych kolorach nawet nie wypływają.

*

Ale oto, jak większość rzeczy tego świata, i ta skandynawska skłonność do prostoty, może zostać poddana w wątpliwość w czasach korony wirusa. Oto bowiem wyposzczone magazyny mody – okazuje się, że zbędne w czasach, gdy nie ma z kim, ani dokąd wyjść – a za nimi serwisy internetowe, stacje telewizyjne etc. wzniosły się na szczyty swej kreatywności. I muszę przyznać, że w takich sytuacjach słowo „kreatywny” jawi mi się jak mielonka prosto z maszynki.

Cel: adaptacja ponad wszystko. Takie imponderabilia! Przemysł modą się pasący nie zamierza przyjąć do wiadomości swojego bankructwa, ani nawet kryzysu, o nie! Wpadł na pomysł jak zamienić modę wodzącą na pokuszenie, triggerującą odruchy mas i – co najważniejsze – wprawiającą biodra i portfele w ruch! Teraz moda będzie wyznaczać trendy w jaki sposób ludzie mają się ze sobą nie spotykać, nie budować relacji, a zachowywać zdrowy dystans. Maski, gogle, rękawiczki, gdzież, to przecież za mało! Stylowi mają prawo włączyć swoje prywatne szaleństwo w ogólnoludzki nurt pandemicznej dramaturgii. Grunt by samotność miała wytworne oblicze!

Kapelusz na dystans, a może na dystans kapelusza – voilà!

*

Pamiętam, jak pewnej upalnej niedzieli wybrałam się na miejscową plażę Furuneset w letniej sukience. W ostatniej chwili coś strzeliło mi do głowy, by uzupełnić strój romantycznym płóciennym kapeluszem. Pamiętam te unoszące się i opuszczające bez jednego uśmiechu głowy znajomych plażowiczów. Może nawet mnie znają – wszak mieszkamy w jednej wsi – lecz o taką ekstrawagancję mnie nie podejrzewali. A lustrzane spojrzenia odbijały się czkawką w sklepie spożywczym przez jakiś tydzień.

Pewien sentyment do wyrażenia siebie w inny sposób niż dżinsy i adidasy mi pozostał. Kto wie, może takiego lajfstajlu mi zwyczajnie na wyspie brakuje? Zatem wypatrzyłam go dla Was okiem felietonisty Głębi w smętnych czasach zarazy.