Niezmiennie zmienna
odważna i dzielna,
krucha i nieśmiała,
w niestałości stała.

Mała, z lokami jak anioł
i całkiem dojrzała
tęskni i wyczekuje
pięknem emanuje.

Tańczy, pieśni śpiewa
o chodzeniu po drzewach,
nocą jej się marzy,
może się przydarzy.

Woła, szepcze, nęci
wzrokiem szuka tego,
co pustkę wypełni,
choćby i cudzego.

Nie wie, nie zna, nie czuje
na manowce schodzi,
kółka palcem rysuje
po deszczu na wodzie.

Kiecka wprost nieziemska
biodra moje nęcą,
będą się wpatrywać
spojrzeniem cielęcym.

Rzęsy jeszcze szybko
przed wyjściem podkręcę,
gładkość twarzy podkreślą
w umyśle chłopięcym.

Zmieniam jak rękawiczki
kawalerów zastęp,
by mi żaden przed nosem
drzwi nie zatrzasnął.

Lekka i zabawna
przez tydzień z miesiąca,
przez resztę księżyca
wylewnie cierpiąca.

Wszystkie grzechy gotowa
mężczyźnie zarzucić,
gdy ten zwyczajnie mówi,
że nie czas się smucić.

Nie rozumiesz brutalu
swym umysłem wątłym
jakie się wielkie rzeczy
w sercu mym zakrzątły.

Po czym bierze na barki
kobiece swe kruche
cały świat
z obawy, że wyzionie duchem.

Tak żyje nieboga
rok już ze trzydziesty,
znikąd zrozumienia
nie doświadcza gestu.

I tak przyjdzie jej odejść
z radością i w żalu
że jej za życia żadnego
nie zgotowano balu

debiutantek.