Dusze

Po nocy dzień zajaśnieje

po kłótni nastanie zgoda

spod śniegu wystrzeli ku słońcu

tętniącym pulsem przyroda

zranione życiem serca 

rozpięte ramiona kołyszą

pustką łkając zaśniemy

opatuleni ciszą

Kalejdoskop naszych ran

składa się co dzień inaczej

dziś ważniejsze to co masz

jutro – jak istniejesz znaczy

słone łzy twe stopy myją

byś o cudzych nie zapomniał

i utulił jak niczyją

duszę z gliny w dłoniach ogrzał

Wyrwał ją z głuchej czeluści

niemiłości obojętnej

rozbił odarł skórę z kości

ścięgna powydzierał z mięśni

wraz przechylił miodu kielich –

złudzeń – co na stole gości

i goryczy nie poskąpił

oczy rozwarł świadomości

Własne imię w niebie wspomnij

Ojcu który jej je nadał

włosy zliczył zczesał upiął

klamrą czasu poukładał

kruche ziarno ciał rodziców

zmieszał razem z marzeniami

jak ogrodnik wiecznie czuły

w dole ziemi drzewo sadzi

Drzewo rośnie pnie się szumi

śpiąc śni o tym, że zaradzi

złu co rośnie tuż za miedzą

serca planet chce rozsadzić

tak tłustymi korzeniami

niczym złota ciężkie sztaby

sieką nagą ojcowiznę

bezlitosne baobaby

Gór grzebienie wód przestworza

traw i zwierząt dusze czyste

Cień i słońce co na ścieżce

tajemniczym włókien splotem

wiążą się z człowieczym losem

usprawiedliwiają szeptem

wolnej woli niedostatek

w bycie co w niebycie bywa

duszy własnej lnianą suknią

w karty tnie lecz czy wygrywa?

Rubbestadneset, 13. kwietnia 2020

Wybrane wiersze: Wrażliwość mężczyzny, Ubiorę się, Na co ci, Kobieta, A o czym myślałeś, Dla Marysi, Piec, Kamień, Kamień II.

Wszystkie prawa zastrzeżone