Nagle serce zwalnia, mdleje, zamiera, by poderwać się ostatnim łopotem. Gdyby nie żebra, to by się mięśniem do skóry przykleiło i w potrzasku pompowało krew ostatkiem sił. Szukałoby ujścia jak ptak zamknięty w klatce dla uciechy cudzych oczu, uszu głuchych na jego jęki. 

Patrzą gdy się słaniasz, pozwalają upaść, tąpnąć o ziemię głucho jak puszka kości. Widzą ciało pełne, kompletne, bez ran i zadrapań. Podnoszą rękę jedną, drugą. Ktoś szturchnie stopę czy nie poruszy się jak żabie udko po faktycznej agonii. Ktoś zbierze się na odwagę – zbada puls, przyłoży lusterko i zamknie niezaparowane – dowód zgonu. Ktoś jeszcze chwyci twarz nieruchomą, podciągnie powieki, próbując zajrzeć w oczy uchodzącego z ciebie życia. Ale wiesz, że to nieprawda, że on w nieruchomych, szklistych oczach szuka potwierdzenia, że go zapamiętasz. 

Słyszysz głosy – przymilne, pośpieszne, rozchodzące się echem jak w tunelu. Dyskutują nad twoim ciałem czy ma leżeć na wznak, bo lepiej zmarłego nie ruszać, aż przyjedzie karetka? Dociera do ciebie, że mówią o tobie w czasie przeszłym dokonanym. A ty przecież jesteś tu i teraz.  Trwasz, tylko inaczej.

Czujesz podmuch ciepła, po chwili dotyk na nadgarstku, obcy, sterylny. Chcesz by jak najszybciej przeminął. Odchodzi, zostawia krwawy ślad i twoje ciało ubrane w czerń.

Co się stało? – kłębią się myśli. Zawał serca, uszkodzenie centralnego układu nerwowego – mimo wyraźnych poleceń wysłanych przez mózg do mięśni, te milczą jak zaklęte. Za nic mają twoją potrzebę wyrażenia się jak najdokładniej. Tkwią w bezruchu.

Może to umieranie czegoś w tobie, jeszcze nie wiesz czego – desegmentacja DNA, rozkład komórek, uwalnianie pierwiastków, rozpad sekwencji atomów? Przejmuje cię lęk o zatarcie się granic bytu, o wagę duszy bez balastu ciała…

Czujesz się jakbyś stał na progu domu, do którego nie możesz wejść, bo nie należy do ciebie. Wystarczy nacisnąć klamkę – podpowiada wewnętrzny głos, ale nie wchodzisz. Zawsze żyłaś w zawieszeniu pomiędzy światem rzeczywistym, a marzeniami. Przywykłaś. Stoisz na progu, próbując uchwycić znaczenie tej chwili – przejścia ze starego świata do nowego – od JA z krwi i kości, mieć i móc do JA bez wyraźnie zarysowanych granic. Zmiana jednego wymiaru w równaniu bytu –  masa równa zeru, a taka różnica. Duszy nie widać. Zgon stwierdzony – przezroczysta skóra, zaledwie grymas nieznaczny ust ciągle karminowych.

Co ze sobą zabierasz? Tobołek skarbów – puste ręce, kilka szkiców twarzy wyrytych w pamięci, a może wymalowanych w wyobraźni? Pamięć to płachta na byka – kartoteka obrazów, dźwięków, smaków, zapachów i uniesień. Nigdy klęsk.

Kto by cię tam chciał, takiego z klęsk poskładanego, złamanego życiem nieszczęśnika? Lepiej pamięć przypudrować, głowę unieść wysoko, choćby się szło do piekła.

Cykl życia: czyjaś drżąca tęsknota, połączenie się substancji – ziarno duszy, serce bijące w szóstym tygodniu, myśl z włosami, płacz – światło, przestrzeń, chmury nad głową, dotyk obcych dłoni na plecach, pierś olbrzymki, chrzest – nazwane istnieje, świat z perspektywy siedzącej, dwie nogi prowadzą tam gdzie chcesz, dźwięk z wnętrza osobny od brzmienia świata, poznanie, wkuwanie, zapominanie, 10 000 godzin stawania się kimś, pierwsza miłość cierpko–słodka, ślad krwi na języku, palce splecione, ,,ja,, z żebra ,,ty,, ulepione, szczęście, złoto – czasem w brylant zdobne, proza dnia i poezja nocy, praca – twórczość lub jarzmo, jak cię widzą inni, wiesz, że nic nie wiesz, zmarszczki przebudzenia, odrodzenie, głodne oczy, mocniejszy karmin szminki u niej, u niego motocykl, doznawanie, 10 000 godzin zapominania kim się stałeś, puste krzesła obok, kronika przewidzianych śmierci, ból zwycięstwa, że się dobiegło do mety, pierwsza od lat spowiedź – ostatnia rozmowa, rozdzielenie substancji, widok z dystansu, obce palce na zimnych powiekach, deski pod plecami, zaschnięte grudki ziemi rzucane na drewniane wieko, kwatera za płotem sąsiada, znicz co roku – świat widzialny. Stop. 

Świat niewidzialny.

– Jesteś moja mała! Chodź! – Patrzysz w oczy Bytu. Ogarnia cię czysta miłość. I pod tym spojrzeniem jesteś całością. Słyszysz tylko – Czy mnie kochasz? 

Tu przeczytasz moje wybrane miniatury i opowiadania: Toast, Marzenie o zapachu arbuza, Haust ciszy, Spotkanie w parku, Pustka, Szum chabrów, Królowa życia, Zimowa opowieść 2019, Schody, Róże na okno, Skala szarości, Rytuał przyjaźni, Szepty, Mury i mosty, Misiak.

Wszystkie prawa zastrzeżone