Obudził go w śpiew drozda. Przypomniał o marzeniu, które chował głęboko w sercu. Nikomu o nim nie opowiadał. Z nikim się nim nie podzielił. Nikogo nie obchodziło. Od dawna przestało zajmować nawet jego myśli. 

Wstał, potruchtał do łazienki, a potem do kuchni nastawić wodę na herbatę. Za oknem mgła unosiła się metr nad ogródkami działkowymi, zupełnie tak, jakby ktoś rozścielił puszystą watę zaczynając od góry i przybrakło mu na dole. Trawy, wybujałe i nieokryte, drżały z chłodu. Rudy kot, mieszkaniec okolicznych domków, podniósłszy ogon jak antenę, przemierzał swoją codzienną ścieżkę z łowów na legowisko. 

Czajnik zadygotał w kłębach pary i wyłączył się. Dan znalazł ulubiony kubek z napisem Whatever i zdjęciem roześmianej dziewczyny z cienką kitką, włożył do niego torebkę bezwonnej czarnej herbaty i zalał wrzątkiem. Nie jadał śniadań. Siadł na taborecie przy oknie. Popijał herbatę i obserwował jak mleczny puch rozrzedza swoją konsystencję, podnosi się i rozpływa w szarym błękicie nieba.

Ciekawe czy usłyszy go dziś jeszcze? Ptak śpiewał zwykle o szóstej czterdzieści, tak, jakby zapisana w nim melodia uwalniała się automatycznie za sprawą tajemniczego mechanizmu. Siadał na gałęzi rozłożystej czereśni opodal kuchennego okna, stroszył  brązowo-pstrokate piórka, przeczesywał je zaostrzonym dzióbkiem, układał w misterny wzór. A gdy już dokończył toalety o świcie, podrygiwał kilkakrotnie, wygodniej sadowiąc się na szczycie gibkiej gałęzi. Patyczkowate nóżki dźwigały wyprężone ciało Turdusa philomelosa dostojnie i z taką godnością, że nie dziw, iż angielscy lordowie ukochali fraki skrojone na wzór ubrania ptasiego rodu. 

Gdy drozd ustroił się, zaczynał śpiewać swoją pieśń, w której muzyczne frazy powtarzały się jak refren i zapadały w serce słuchającego. Philomelosa nosi w sobie ślad Filomeli, postaci której greccy bogowie pomogli uniknąć gniewu Tezeusa, zamieniając ją w ptaka.  Philo, które oznacza „kochać” łączy się z melos –„śpiew” i wnika w zdrewniałą przestrzeń ludzkiego życia przez uchylone okno.

Jego drozd kończył koncert ostrym mrugnięciem czarnych oczu i ginął w piłkowanych liściach czereśni. Dan z trudem wypatrzył kiedyś jego gniazdo w kształcie filiżanki, podklejone błotem do jednej z wyższych gałęzi. Uśmiechnął się na myśl o wysublimowanym guście ptaka, który nie zaśnie pod byle liściem. 

Sięgnął do kubka i dopił resztkę herbaty. Podczas gdy wypatrywał lotnego przyjaciela, musiał bezwiednie bawić się sznurkiem, którego włókna szczelnie oplatające ucho kubka, rozmokły i rozmiękczyły niewielki bladożółty kartonik. Pozbył się sznurka, opłukał kubek i odstawił na drucianą suszarkę do naczyń.

Świat zewnętrzny obudził się do życia. Zarejestrował dźwięk trzeszczącego roweru, uginającego się pod potężną posturą pana Mieczysława, sąsiada z naprzeciwka, zanim ten wyłonił się zza zakrętu. Jechał na działkę podlać warzywa, rozsiąść się w starym fotelu i zaczepić kogoś, kto zechce słuchać jego opowieści. W kamienicy, zasiedlanej przez coraz to młodszych, nieobecnych całymi dniami sąsiadów, nie było prawie nikogo, kto by go wysłuchał. Dan odruchowo podniósł brodę w pozdrowieniu. Tego Mieczysław nie mógł widzieć, ale dla Dana miało znaczenie symboliczne. Ze wszystkich mieszkańców osiedla z ich pokolenia, ostali się tylko oni dwaj. Jak Don Kichot i Sancho Pansa Cervantesa – pomyślał. Tylko który z nich był błędnym rycerzem, a który jego wiernym giermkiem? Nie był pewien. Każdy z nich walczył ze swoimi wiatrakami. 

Sąsiadka z pierwszego piętra włączyła stary kawałek nic nie znaczącego tekstu o białym żołnierzu, który solistka wykrzykiwała wśród oklasków publiczności. Prawdopodobnie kobieta musiała się ocucić z oparów rauszu, na którym wróciła do domu w środku nocy albo próbowała gęstym hałasem rozproszyć rzednącą za oknem mgłę. Ludzie lubią budzić się w słoneczne poranki. Jakby miały one realne znaczenie dla jakości ich egzystencji. Jakby pochmurne początki dnia pozbawiały życie jego pełnego smaku, pozostawiały ich na resztę doby z jakimś nieuchwytnym, kłującym brakiem. Tak, jak gdyby słońce nie wstało, podczas gdy ono – nawet ukryte za chmurami – niezmienne stawia się na swojej warcie. Zupełnie jak drozd ze swym porannym koncertem. 

***

c.d.n.

Drozd śpiewak jest cudem natury. Wie to ten, kto usłyszał jego śpiew. Opowiadanie się rodzi we mnie i będzie udostępniane fragment za fragmentem, po napisaniu. Być może wejdzie do przyszłego zbioru opowiadań, być może nie.

***

Inspiracją do jego powstania są słowa ze znakomitej powieści Lee Harper Zabić drozda /tytuł oryginału: To Kill a Mockingbird/ z 1960 r., które słyszy Skaut:

„Wolałbym, żebyś strzelał do puszek od konserw w ogrodzie, ale wiem, że ty pójdziesz polować na ptaki. Strzelaj więc sobie, ile chcesz, do sójek, jeżeli ci nie jest za trudno je trafić, tylko pamiętaj, że grzechem jest zabić drozda.(…) Drozdy nic nam nie czynią poza tym, że radują nas swoim śpiewem”.

Rubbestadneset, 12. sierpnia.2020

Moje wybrane opowiadania i miniatury: Toast, Marzenie o zapachu arbuza, Haust ciszy, Spotkanie w parku, Pustka, Szum chabrów, Królowa życia, Zimowa opowieść 2019, Schody, Róże na okno, Skala szarości, Rytuał przyjaźni, Szepty, Mury i mosty, Misiak, Dzień ostatni?, Anioł w rogu pokoju.

Wszystkie prawa zastrzeżone