Punkt styczny

Człowieka do sedna poprowadzi 

tylko doświadczenie

nieszczęśliwych Miłości,

obumarłych Nadziei,

utraconych Wiar,

cnót wielokrotnie skrwawionych 

aż się nauczy…

Zatacza kręgi po kamieniach wrzuconych do wody życia –

nie jest kamieniem, który znienacka przecina gładką taflę, 

ani wodą, która nie wzbrania się przyjąć w swoje głębiny

niespodziewanego gościa z innego wymiaru,

ani okręgiem, co łagodną symfonią fal 

kreśli echa spotkania bytów.

Jest punktem stycznym, zderzeniem płaszczyzn istnień,

momentem zetknięcia materii z żywiołem w czasie i przestrzeni,

w każdym świecie – nie z tego świata,

w każdym czasie – nie z tego czasu,

mimowolnie lub umyślnie zostawia ślad,

zatacza kręgi na swoją miarę, nie ponad miarę…

ku odzyskanej Wierze,

zmartwychwstałej Nadziei,

spełnionej Miłości,

cnocie jak perły na śniegu.

Rubbestadneset, 25. sierpnia 2020

Moje wybrane wiersze: Tango, Wrażliwość mężczyzny, Ubiorę się, Na co ci, Kobieta, A o czym myślałeś, Dla Marysi, Piec, Kamień, Kamień II, Sukienka, Alkowa, Trzmiel, Ty, #1082, Czarne dziury, W ogrodzie, Przyjdź, Punkt.

Wszystkie prawa zastrzeżone