Na rogu

Czekam na ciebie na rogu ulicy

spowita niewidzialnym płaszczem tajemnicy

jak żul godzinami bujając się stoję

żebrzę o grosz uwagi, już nawet nie twojej.

Usta pociągnięte karminowym złotem

może mnie dostrzeżesz podbiegniesz z furkotem

skrzydeł swoich lśniących, układnie złożonych

w cudze wargi zapatrzonych.

Wydarta jak kartka blada ulubionej książki

łopoczę na wietrze, brakuje mi wstążki

by chwycić i na powrót wkleić – tylko dwie strony

znam każdy wers, słowo – mijasz mnie znudzony.

Stoję, czekam, a tu snują się przechodnie

pokoje mam otwarte, fotele wygodne

w półuśmiechy twarze bywalców wyginam

i na rany otwarte plastry odcinam

Oni  na nic już nie czekają, rany liżą, biedą

wieje z ich oczu, nieme usta wiedzą

jak okrutnie dusza znękana czeka

aż się z ciałem pojedna swojego człowieka

Rubbestadneset, 21.09.2020

***

To jeden z tych ulotnych, co przyszły jak podmuch wiatru, z serii: Co masz w duszy, że się kruszy?

Tu znajdziesz inne moje wiersze:

Tango, Wrażliwość mężczyzny, Ubiorę się, Na co ci, Kobieta, A o czym myślałeś, Dla Marysi, Piec, Kamień, Kamień II, Sukienka, Alkowa, Trzmiel, Ty, #1082, Czarne dziury, W ogrodzie, Przyjdź, Punkt, Punkt styczny, Jutrznia, (Po)wietrze, Schody, Schody II, Cywilizacja.

Wszystkie prawa zastrzeżone