Paw

Pławił się raz paw przepysznie w ogrodach Pana

malarski ogon nastroszył, przetarłam oczy zaspana.

Po co się tak upstrzyłeś? – pytam z dłonią przy ustach

zagulgotał: By ci się nie śniło, żeś tylko ty pusta.

Że tylko ty – kobieta możesz całe dnie i noce

nad nami niepysznymi roztaczać swe moce.

Już ja tobie i twoim pokażę, niewiastom,

jak się nosi suknię i idzie przez miasto.

Rwetes się podniósł, ptasią spłynęli lawiną

nie zginie natura tego, co ponoć zaginął.

Jak król Andersena nagi pośród tłumu –

z piór oskubać łatwiej niż z pawiego rozumu.

Rubbestadneset, 08.2020

Wszystkie prawa zastrzeżone