Rozumiem – można kochać

Rozumiem – można kochać

cnotliwiej, głębiej, rozrzutniej:

Słowem rozsypać miliard gwiazd,

w oczy stworzeń Prawdę wlać 

jak kroplę wina do kielicha wody.

Włosy dzieci palcami gładząc zliczyć. 

Imię swe wypełnić do ostatniej obietnicy.

Na krzyż można iść miłością bez granic,

człowieka uraczyć, zmyć grzech jego tajemnicy,

choćby nie chciał,

choćby za nic.

W czarne niebo patrzę, nie przestaję śnić,

że pasma moich włosów z twoimi splecione,

wiatr uniesie w wiecznotrwałą stronę;

że ma sens pościg za spełnieniem

dłoń moja w twojej złotym naznaczona krążkiem

za czasu, przestrzeni tęskni nieskończeniem.

Cóż, że świat dwa razy się wokół swej osi obrócił?

Czy lękaliśmy się więcej systemów, wojsk, tłumu?

Czy by nam w dusz milczeniu starczyło rozumu?

Tam gdzie ja dziś idę, ty też później pójdziesz.

Znajdę cię, przystań cichutko na progu, 

miłość twą słodko-słoną poświadczę

memu Bogu

Tobie

z nieśmiałym ukłonem w stronę Mistrza Josifa Brodskiego (1940-1996)